Ο ΓΑΜΟΣ ΤΟΥ ΠΙΠΗ!!!!!!

Απο την Πινια αρεντεψα να παω στη Γαριτσα
και κοπελιά αγναντεψα με μια φιοραδα τριτσα
Είχε τσου μούτρους πορβερη κι ενα σωρο σπερλετο
τριζατο σοτοκοτολο και βήμα όλο σκερτσέτο
Αρεντεύω λοιπόν και περνάω το Λιστόν
και την πιάνω κοντά στου Μπιγότα
και τση λέω έλα μιά και μου λέει α μα τζά
εις τα πρώτα που τσή 'καμα μότα.
Στο ρακόντο τση αυτή μούχε πει παναπεί,αρτεράδα η καψερή,
που ο τάτας τση είχε μπατέλο κι ήταν απ’ το Καμπιέλο.
Ινσόμα χωριστήκαμε και μούπε αριβεντέρλο
κι απένα νότε αρίβαρε με βέστα όλο μέρλο.
Αλαμπρατσάντε φτάκαμε όξω από το Μποσκέτο
τση χάιδεψα το πέτο τση μέσα από το κορπέτο.
Αγριεύει αυτή, φαστιντιάδα πολύ,
και μου δίνει η μπαρόνα μία μπούφα
και το κότολο εγώ το ασκώνω όπου βρω
μέσα σ’ όλη αυτή τη μπαρούφα
Με αμπώνει αυτή αρτεράδα πολύ και φωνάζει παναπεί
“να σε φάει φάουσα και μαύρο γαρμπούνι”
και φεύγει από ’να καντούνι.
Δεν ήμουνα μπαρόντσολο να δέχομαι κομφρόντα
ούτε κανένα ρόνκολο για τέτοια μπαραόντα,
μα τ’ ατσιντέντε γίνηκε γιατ’ ήμουνα φουριόζος,
χωρίς με το ρεντίκολο να είμαι και μορόζος
Αλλά βιάστηκα τζα, άμα μούπε αματζά,
και τση ασκώνω δελέγκου τη βέστα,
πιάνω τότσο βρακί με καμούφο καμπρί
και αυτή ήτανε όλη η φέστα.
Αρτεράρησ’ αυτή άμα τσήπα στ’ αυτί κάτι άλλο, παναπεί,
και φωνάζει σα νάχει ντεφέτο και ‘γω το πήρα νταπέτο.
Καθώς επασεγγιάριζα τη βλέπω μετζοτζόρνο
προς την Αντιβουνιώτισσα σ’ ένα στενό κοντόρνο.
Δελέγκου ενευρίκιασα, με πιάκαν οι διαόλοι,
κι αυτή με στραβοκύτταξε με μάτια σα μπομπόλοι.
Αρεντεύει το λοιπόν και περνάει το Λιστόν
και την πιάνω προς του Κονταρίνη,
μπροντολάρησα εγώ και τση λέω ένα σωρό,
ριτσαγγιάρησε τότσο εκείνη.
Πάμε στην αγκωνή με αφάνο φωνή και μιλούμε πανεπεί
και μ’ ορκίζεται αγάπη στον Άγιο και γω κάνω κουράγιο.
Να κι αριβάρει ο τάτας τση μπροστά μας σαν το Χάρο
με μία γιακέτα βρώμικη και μάκες στο ταμπάρο.
Φουσκώσαν τα μουστάκια του τα γκρίζα του μουστάκια,
σα δύο αγριοφρόκαλα, σα πόντες απ’ αστάκια.
Τρώω σιλικουτιές στο κεφάλι πολλές
και μ’ ασκώνονται τρεις κουκουμίδες,
κι αυτή μούλεγε τζα κι όλο τζα κι αματζά,
και με μότα μου έδιν’ ελπίδες.
Και σε λίγο γαμπρός και αυτός πεθερός,
τι να κάμ’ ο καψερός;
Το θυμάμαι και με πιάνουν φουμάδες,
βούκινο στση σπιανάδες.
Για προίκα η μάμα τσή ‘δωκε βαντάκα με τσεγούλια,
το μαζενί, το μπρουστουλί και πήλινα τσαγκούλια,
κι ο τάτας μετά θάνατο μας γράφει το μπατέλο
και δέχτηκε να κάτσουμε μαζί του στο Καμπιέλο.
Και την έπαθ’ αμιά παναπεί μια χαρά,
σ’ ένα σπίτι με δίχως κουντούτο
και στην τάβλα μαζί και πουλέντα γραμμή,
δίχως λάδι και δίχως ντιστρούτο.
Καμμιά νόσπολα ‘δω, καμμιά τζίντζολα ‘κει,
δύο μπουρντούνια στο χαρτί,
και αυτά είν’ όλα τση τάβλας τα ψώνια απ’ αυτά τα καμπιόνια.
Δεν ήμουνα και κόνσολας και κόντες άρτο ράνκο,
μα ινσόμα εις το σπίτι μου μπουρδέτο είχα και μπιάνκο,
κάν’ αυγουλάκι μπροεντίν, πορπέτες και σαλάδο,
μανέστρα κολοπίμπιρι και σούγο σοφρεγάδο.
Τώρα τάχασ’ αυτά κι όλο πετεγογιά,
μ’ έχουνε στου κουτσού την αρέντα,
και βουρδούγιο από δω και μπιστιού από κει,
άδεια η μπούρσα και δίχως μαρέντα.
Σα βουρλίτας ξυπνώ και βραδυές ξαγρυπνώ.
Σα σονάμπουλα γυρνώ
και πληρώνω ακριβά αυτό το γάρμπο μ’ αυτή τη . . . Γκρέτα Γκάρμπο.
Εγίνηκα σφαλαγκωνιά κι αυτή είναι σα τη βάκα
κι αυτό το κούχτιο η μάνα τση είναι σαν αβαντάκα.
Εφάγαν τη φαβέλα τσου και κάνουνε γκιορνάδες
με τα πετεγολέτσα τσου μ’ όλες τση φιλονάδες.
Στη φανέστρα μαζί και ποντούρες γραμμή με τον κόντε και καθ’ ένα αφέντη,
μπαραόντες εδώ, μπαρουφέτες εκεί στο καντούνι με τον κοπραβέντη.
Το ρακόντο μ’ αυτή σα σκεφτώ παναπεί μου ραγίζετ’ η ψυχή
και σκευάζω ένα σάλτο να κάνω στον τελέγραφο απάνω.