ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ
Το ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ στα πλαίσια της συνεργασίας του με το Θεατρικό Εργαστήρι του Πνευματικού Κέντρου Δήμου Λευκάδας παρουσιάζει στη ΛΕΥΚΑΔΑ το έργο του Πέτρου Αυγερινού «Ζωές των άλλων», θεατρική σύνθεση στηριγμένη στα διηγήματα του Ντίνου Θεοτόκη: «Αγάπη παράνομη», «Υπόληψη», «Κάϊν», «Η παντρειά της Σταλαχτής».
Μια παράσταση – αναφορά στο συνολικό έργο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη.
Τρεις ανεπανάληπτες ερμηνείες υψηλού επαγγελματικού επιπέδου.
Ένα έργο – σταθμός στα θεατρικά μας πράγματα (με τη φροντίδα και το μεράκι όλων των μέχρι τώρα παραστάσεων του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ) που έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής.
| Το Σάββατο 2 και την Κυριακή 3 Απριλίου στο ΚΕΝΤΡΟ ΝΕΟΤΗΤΑΣ στα ΒΑΡΔΑΝΙΑ με ώρα έναρξης 9:00 μ.μ. ακριβώς. |
Η ανασκευή των ιστοριών του Ντίνου Θεοτόκη και η ανασύνθεσή τους σε ενιαίο έργο,
στόχο έχει να φωτίσει την ηρωίδα γυναίκα όπως αυτή αναδύεται από το συνολικό πεζογραφικό του έργο, είτε ως μαρτυρική ηρωίδα είτε παραμένοντας στη σκιά, στο κατώφλι του 20ου αιώνα όταν ακόμα η Ελληνίδα σήκωνε αγόγγυστα όλο το βάρος της Ιστορίας προτού την όποια απαρχή χειραφέτησης.Ο μύθος απλός, καθημερινός. Μια μάνα αναθρέφει τις δυο της κόρες (η μία νόθα) κόρες «της παντρειάς». Ο πατέρας λείπει. Και οι γυναίκες δουλεύουν στα χωράφια αδιαμαρτύρητα με τη γη. Ολόγυρά τους ορθώνεται μια κοινωνία περίκλειστη (μια αδιαπέραστη κρούστα), με τις σιωπές, με τις ενοχές της, με τις φοβίες και με τα κρίματά της – ανέχεια, φτώχεια και έντονες κοινωνικές, ταξικές διαφορές. Αλλά και τιμή. Και υπόληψη. Μέχρι που έρχεται ο έρωτας. Κι όλα ανατρέπονται.
Ζούμε ο καθένας τη ζωή του.
Αλλά, είμαστε βέβαιοι ότι ζούμε τις δικές μας ζωές;
Η παράσταση ανεβαίνει σε Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία: Πέτρου Αυγερινού, Κοστούμια: Δώρας Παπανικολάου και με Βοηθό σκηνοθέτη τη Θώμη Καρύδη.
Παίρνουν μέρος:
ΔΙΑΜΑΝΤΩ: Δώρα Παπανικολάου
ΜΠΗΛΙΩ: Δήμητρα Κοντοέ
ΜΑΡΙΑ: Μαρία Πασινιού
Τιμές εισιτηρίων: 15,00 Ε και 10,00 Ε (φοιτητικό – νεανικό)
ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις ο Κωνσταντίνος – Στέφανος Θεοτόκης του Μάρκου (αυτό ήταν το πλήρες του όνομα). Παρ’ όλο που το συνολικό του έργο περιλαμβάνει ακόμα κάτι «ανέκδοτα υπόλοιπα», γεγονός που δεν επιτρέπει μια ολοκληρωμένη (ή τελειωτική θα έλεγα) αξιολόγηση. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά στο τεράστιο μεταφραστικό του έργο (από τον Βιργίλιο και τη «Μαχαβαράτα» του, μέχρι τον Σαίξπηρ).
Ο Ντίνος Θεοτόκης (έτσι τον αποκαλούμε) συγκαταλέγεται στους κορυφαίους Έλληνες πεζογράφους των αρχών του 20ου αιώνα, όταν ακόμα η Ελληνική πεζογραφία αναζητούσε Ιθαγένεια (με αποκορύφωμα τη γλωσσική διαμάχη), αναζητούσε Ταυτότητα.
Σ’ αυτήν την «αιματηρή» διαμάχη για το ποια γλώσσα θα επικρατούσε, ο Θεοτόκης τάχθηκε δίχως δισταγμό με το λαϊκό ιδίωμα. Είναι απαξίωση προς το πρόσωπό του (δείχνει συνάμα άγνοια και αγραμματοσύνη) να θεωρούμε ότι ο Θεοτόκης αναπαρήγαγε το Κερκυραϊκό γλωσσικό ιδίωμα. Ο Θεοτόκης πάτησε γερά στη γλώσσα του Σολωμού και του Πολυλά. Και σαν γνήσιος εκπρόσωπος της Επτανησιακής Σχολής (ίσως ο τελευταίος) εμπλούτισε τη γλώσσα με στοιχεία ντοπιολαλιάς της Κερκυραϊκής ενδοχώρας (της αδήριτης εσωτερικής του πατρίδας) και χωρίς να καταφεύγει σε ακροβατισμούς ή ακρότητες. Όπως έκαμε επί παραδείγματι ο Παπαδιαμάντης όχι στις περιγραφές του αλλά στους έντονα χρωματισμένους διαλόγους του. Παπαδιαμάντης και Θεοτόκης (κι από κοντά Βιζυηνός και Ροΐδης) εισήγαγαν την Ελληνική λογοτεχνία στον ρεαλισμό και στον 20ο αιώνα της.
Τι σημαίνει όμως γλώσσα; Η γλώσσα δεν είναι παρά το εκφρασμένο μας βίωμα. Και το λέω αυτό κόντρα ή και αντίθετα στη «σύγχρονη» λεκτική μας «υπερτροφία» που οδηγεί στο καταχώνιασμα, στον ακρωτηριασμό ή και στην άρνηση του βιώματος. Στην άμβλυνση δηλαδή του συναισθηματικού πλούτου, στην περιθωριοποίηση της επιθυμίας ή της ανάγκης και στον εξανδραποδισμό της προσωπικότητας. Στο χάσιμο δηλαδή μέσα σε δαιδαλώδεις «καθρέφτες» υπαινιγμών, αυτοθαυμασμού και κρυψίνοιας. Αντίθετα η γλώσσα του Θεοτόκη ντόμπρα, λαγαρή, προσηνής και ξεκάθαρη, ακροπατώντας στα όρια μιας εξπρεσιονιστικής κυριολεξίας, αναδεικνύει όλο τον πλούτο των συναισθημάτων (την εσωτερικότητα των ηρώων του μ’ όλα τα συμφραζόμενά της) και μάλιστα με απέριττο, λιτό, αφαιρετικό τρόπο, σχεδόν δωρικό. Και γι αυτό ερωτικό. Η γλώσσα του Θεοτόκη είναι ακριβολόγα και με έντονες δραματικές διακυμάνσεις, δηλαδή δραματολογικά φορτισμένη, σχεδόν παραστατική. Σε κάθε αποστροφή της δημιουργεί όχι μονάχα πλούσιες εικόνες αλλά πρωτότυπες έννοιες.
Αρχικά εξωστρεφής και κοσμοπολίτης ο Θεοτόκης, χρησιμοποίησε το «ευρωπαϊκό του βλέμμα» για να φωτίσει τον κόσμο του. Ήταν η εποχή που η ευρωπαϊκή λογοτεχνία και τέχνη (η μουσική κυρίως) δημιουργούσε τις λεγόμενες «εθνικές σχολές». Οι ήρωές του αναδύονται από τα σπλάχνα της γης του. Άντρες βασανισμένοι, με εμφατικές εμμονές, κλειστοφοβικοί με το ρόλο τους. Γυναίκες ερωτικές ως οσιομάρτυρες. Μ’ όλη τους την αλήθεια (των παθών και των αναγκών τους), μ’ όλη την αυθεντικότητα του ταπεινού περιβάλλοντός τους (του σπιτιού, του «αργαστηριού» και του χωραφιού τους) μ’ όλη την αυθεντία της εμπειρικής τους σοφίας παύλα ιδιοσυγκρασίας τους. Και γι αυτό, πανανθρώπινοι. Ο πρωτότυπος (και πρωτοποριακός για την εποχή του) «ρεαλιστικός κόσμος» του Θεοτόκη είναι κομμάτι της εποχής και του τόπου του. Με θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Και με σαφείς (προχωρημένες για τότε) κοινωνικές και ιδεολογικοπολιτικές αναφορές.
Προσοχή: Η ιδεολογία όχι ως σημαία ευκαιρίας αλλά ως στάση ζωής.
Π.Α.
ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ
«Το ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ δημιουργήθηκε τον Οκτώβριο του 2007 από νέους ανθρώπους στην πόλη της Κέρκυρας… Μέσα απ’ την αισθητική και καλλιτεχνική καλλιέργεια του κοινού του, φιλοδοξεί να αποτελέσει πυρήνα σύγχρονης καλλιτεχνικής και πνευματικής δημιουργίας.
Φιλοδοξεί τέλος, να αποτελέσει δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ των ζωντανών καλλιτεχνικών δυνάμεων των νησιών του Ιονίου και να δημιουργήσει καλλιτεχνικές προϋποθέσεις σε μια θεατρικά υποβαθμισμένη περιοχή της χώρας μας, έτσι ώστε αυτή η ιστορική περιοχή που διαδραμάτισε ως πρόσφατα καλλιτεχνική και πνευματική γέφυρα με τη Δύση, να ξαναγίνει τόπος δημιουργίας και να ενταχθεί ξανά στα σύγχρονα τεκταινόμενα του ελληνικού και παγκόσμιου θεάτρου.»
