Συνέντευξη του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη στον Κώστα Λάζαρη





Συνέντευξη του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη στον Κώστα Λάζαρη - Γενάρης 2012

Γράφει ο Κώστας Λάζαρης

"… Είναι το όνομα Ελλάδα. Το έχουν στο υποσυνείδητό τους. Το ξέρει ο σύγχρονος Ευρωπαίος ότι οφείλει αυτό που είναι σήμερα στον Ελληνικό πολιτισμό… "

Μέρες του Δεκέμβρη του 2011. Μέρες, που η Ελλάδα ακροβατεί ανάμεσα στη χρεοκοπία και τον εξευτελισμό. Μέρες, που για να ευδοκιμήσουν οι οικονομικοί δείκτες, θυσιάζονται εκατομμύρια άνθρωποι χαμηλής και μεσαίας τάξης. Μέρες και εποχές, που θα γραφτούν στην ιστορία με βαριές λέξεις. Ονόματα, που θα κουβαλούν πάνω τους για πολλά χρόνια τους χαρακτηρισμούς της ιδιοτέλειας, της ανικανότητας και της προδοσίας. Μέρες που ζούμε…





Κι όταν στο παρόν  δεν βρίσκεις  αυτό που ονειρεύεσαι τότε γυρνάς στο παρελθόν. Γυρνάς να πιαστείς απ’ τα γραπτά των σοφών. Απ’ τις  φωνές των ηρώων, απ’ τα λόγια των ποιητών, απ’ τον πολιτισμό και την ιστορία σου. Μια ιστορία που φτάνει στις μέρες μας μέσα από ανθρώπους μιας άλλης Ελλάδας. Την Ελλάδα του Πολιτισμού, της Δημιουργίας, της  Αξιοπρέπειας, της Διανόησης. Μέσα από ανθρώπους που βαδίζουν στον ίδιο δρόμο που χάραξαν οι σοφοί πρόγονοί μας, που δίδαξαν την δημοκρατία , την τέχνη και την φιλοσοφία σ’ όλο τον κόσμο.



Σ’ αυτόν το δρόμο βρεθήκαμε κι εμείς μια μέρα του Δεκέμβρη. Σ’ αυτό το δρόμο,  που μας έβγαλε στην πόρτα ενός μικρού παλιού διαμερίσματος στο κέντρο της Αθήνας για να βρεθούμε και να μιλήσουμε για λίγη ώρα με το μεγαλύτερο εν ζωή ποιητή σ’ αυτή την πατρίδα. Τον Νάνο Βαλαωρίτη… Τον Επτανήσιο Νάνο Βαλαωρίτη


Μια κουβέντα με τον ποιητή, απλή, ανθρώπινη, γαλήνια και σοφή που απ’ τις πρώτες του λέξεις μας έκανε να αισθανθούμε την μεγαλοσύνη του πνευματικού ανθρώπου που σε κάνει να ξεπερνάς το  άγχος,  την  ένταση της στιγμής, ή τον φόβο μιας δύσκολης επικοινωνίας. Έτσι αναλάβαμε την ευθύνη αυτής της συνάντησης εκ μέρους της ''ΕΝΩΣΗΣ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ'',  που χωρίς την πρωτοβουλία, τη συμμετοχή και τη βοήθεια της Ελένης Κονοφάου δεν θα είχε ποτέ  πραγματοποιηθεί.


Η ποίηση, κ. Βαλαωρίτη, είναι η τέχνη που λέει πράγματα,που μονάχα αυτή μπορεί να πει και που δεν μπορούν κατά τη γνώμη μου να ειπωθούν με κανένα άλλο τρόπο. Οι κοινωνικές συνθήκες κάθε χρονική περίοδο καθορίζουν αυτή τη σχέση του ανθρώπου με την τέχνη της ποίησης. Έχω την αίσθηση ότι διανύουμε μια περίοδο, όπου ο ποιητικός λόγος δεν είναι αυτός που προσεγγίζεται εύκολα από τον πολύ κόσμο.

Ναι, ακριβώς έτσι είναι. Αλλά, δεν είναι μόνο το αναγνωστικό κοινό αλλά κι αυτοί που γράφουν ποίηση σήμερα. Και πρέπει να σας πω, επειδή λαβαίνω τουλάχιστον μια ποιητική συλλογή την ημέρα που μου την στέλνουν για να πω τη γνώμη μου, οι περισσότερες ποιητικές συλλογές είναι από ανθρώπους άσχετους προς την τέχνη της ποίησης. Είναι πολύ δύσκολο όμως  να έχω γνώμη γιατί δυστυχώς αυτό που έχει γίνει από την εποχή του Σεφέρη που είχε αρχίσει να εφαρμόζεται ο άνισος στίχος  όλοι νομίζουν ότι μπορούν να γράψουν τα δικά τους εσώψυχα με αυτή τη μορφή χωρίς όμως να έχουνε την παιδεία, τη γνώση και το ταλέντο που είχε ο Σεφέρης. Βλέπει λοιπόν κανείς την επιρροή του Σεφέρη να έχει εξαπλωθεί παντού σε μια παρόμοια γλώσσα, αλλά κενή περιεχομένου. Αυτό όμως δεν είναι ποίηση.

Κύριε Βαλαωρίτη, πέρασε μια περίοδος στην Ελλάδα που εμφανίστηκαν πολλοί και σπουδαίοι ποιητές, όπως και συγγραφείς. Σήμερα γιατί υπάρχει αυτή η φτώχεια, ιδιαίτερα στον ποιητικό λόγο;

Οι κοινωνικές συνθήκες είναι ένας πολύ βασικός παράγοντας . Όμως, αν προσέξατε πάρα πολλοί γράφουν μυθιστορήματα. Και οι εκδότες τους ενθαρρύνουν ως προς αυτό ελπίζοντας να κάνουν ένα best seller. Με την ποίηση όμως δεν ενθαρρύνεται κανένας γιατί ξέρουν ότι δεν πρόκειται να έχουν κέρδη, οπότε τερματίζεται η διαδικασία της έκδοσης των επίδοξων και ματαιόδοξων ποιητών.

Έχετε υπηρετήσει  αυτά τα χρόνια όλα σχεδόν τα είδη του γραπτού λόγου.  Κατά βάση ποιητής αλλά έχετε δοκιμαστεί και στη λογοτεχνία και στο δοκίμιο και στη μετάφραση και στη θεατρική γραφή. Έχετε μεταφράσει (και είστε ο πρώτος νομίζω) ποίηση του Σεφέρη και άλλων ποιητών στα Αγγλικά. Αισθάνεστε ότι υπάρχει κάτι στον γραπτό λόγο που δεν έχετε κάνει;

Κοιτάτε.. σήμερα γράφω κυρίως ποιήματα. Διότι, για να γράψεις ένα μυθιστόρημα είναι κάπως δύσκολο, όχι μόνο από την άποψη του όγκου αλλά και της συνέχειας της γραφής. Το τελευταίο μου μυθιστόρημα είχε τον τίτλο ''Μα τον Δία'' που το έχω κόψει σε πολύ μικρά κεφάλαια για να διαβάζεται πιο εύκολα. Βέβαια η γραφή μου, είτε πεζό, είτε ποίημα, είναι έτσι κι αλλιώς ποιητική. Δεν εννοώ ότι αυτά που γράφω, τα πεζά μου, είναι ποιητικά κείμενα, αλλά έχουν ένα στυλ ιδιαίτερο, που ακολουθώ και προσπαθώ να ακολουθήσω…

Έχετε τιμηθεί και βραβευτεί πολλές φορές και έχετε αρνηθεί και βραβεία…Να σας θυμίσω και την βράβευσή σας από την ''ΕΝΩΣΗ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ'' ως Επτανήσιου ποιητή εξέχοντα της ποίησης και την κυκλοφορία γραμματοσήμου με το πρόσωπό σας, αλλά και την βράβευσή σας από την πολιτεία το 2009 με το μεγάλο βραβείο λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου σας. Άλλαξε τη σχέση σας με το αναγνωστικό κοινό;

Φοβούμαι πως όχι. Κανένα από τα βραβεία που έχω πάρει δεν έχει αλλάξει τον αριθμό των πωλήσεων. Αρνήθηκα το πρώτο βραβείο γιατί μας φερόντουσαν άσχημα οι κριτικοί τότε, όχι μόνο σε μένα αλλά και στο Σαχτούρη και σε άλλους ποιητές και το έκανα ως διαμαρτυρία, η οποία διαμαρτυρία πέτυχε διότι έκτοτε οι κριτικοί φερόντουσαν πολύ πιο ευγενικά στους ποιητές. Αυτά έγιναν μια εποχή εκεί γύρω στο ’60. Πρέπει να πω ότι το κοινό ήταν πάντοτε περιορισμένο για το είδος γραφής που κάνω, αλλά είχα ένα κοινό το οποίο συνεχίστηκε μέσα στα χρόνια να είναι περίπου το ίδιο, ανάλογο δηλαδή της εποχής. Τα βιβλία μου, δεν πουλιούνται  σε μεγάλους αριθμούς, αλλά πουλιούνται σταθερά γιατί υπάρχει ένα κοινό το οποίο με διαβάζει. Τώρα τελευταία λόγω των πολιτικών συνθηκών και της οικονομικής κατάστασης, επειδή έχω κάνει και πολλές συνεντεύξεις και στην τηλεόραση και στις εφημερίδες με ξέρουν όλοι χωρίς να έχουν διαβάσει τίποτα δικό μου. Με ξέρουν εξ όψεως και από αυτά πού έχουν ακούσει. Αυτά με έχουν κάνει δημοφιλή. Αλλά αυτό δεν έχει αυξήσει την πώληση των βιβλίων μου.

Η μακροχρόνια απουσία σας απ’ την Ελλάδα πόσο επηρέασε τη διάδοση του έργου σας εδώ στον τόπο μας;

Ναι, το γεγονός είναι ότι έχω λείψει πολλά χρόνια. Έχω λείψει περίπου 50 χρόνια. Ερχόμουνα βέβαια, δεν έχασα την επαφή μου. Ερχόμουνα τα καλοκαίρια αλλά για τους εδώ, αυτό που λέμε κατεστημένο των γραμμάτων δεν υπήρχα. Με είχανε διαγράψει.

Τα βιβλία σας υπήρχαν εδώ;

Ναι, υπήρχαν. Κυκλοφορούσαν και ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση. Το διάστημα της Χούντας αυτοεξορίστηκα στην Αμερική αλλά πριν για μια δεκαετία το ’60 ήμουν  εδώ. Είχα εκδώσει μάλιστα  ένα περιοδικό το ''Πάλι''. Αυτό το περιοδικό είχε κάνει μεγάλη επιτυχία τότε και είχε μεγάλη διάδοση την εποχή της χούντας. Επειδή το ζητούσαν μετά την μεταπολίτευση κυκλοφόρησε σε δυο συγκεντρωτικούς τόμους οι οποίοι και εξαντλήθηκαν. Δεν υπάρχει σήμερα.
Αυτό το περιοδικό επειδή ήταν κάπως ριζοσπαστικό, αριστερό, κ.λ.π. είχε αφήσει κάποια ίχνη στη φήμη μου στους λογοτεχνικούς κύκλους. Σαν ένα συγγραφέα που δεν ανέχεται πολλά πράγματα. Η εκδίκηση γι αυτό ήταν να με αγνοήσουν. Πολύ λίγα σχόλια δηλαδή καμιά απολύτως προβολή κι έτσι αργοπόρησε πάρα πολύ η καριέρα μου στην Ελλάδα και δεν είχε καμιά σχέση με την επιτυχία που είχαν άλλοι ποιητές της γενιάς μου…






 Πώς ξεκινήσατε, τι σας έσπρωξε να μπείτε στο χώρο της ποίησης και σε ποια ηλικία;

Ναι! Θα σας πω ένα τυχαίο γεγονός που μπορεί να φανεί αστείο αλλά ήταν καταλυτικό για την πορεία μου στην ποίηση.
Ήμουν 14 ετών μαθητής και είχα πάει σε μια έκθεση βιβλίου όπου ανακάλυψα τον Καβάφη. Ήταν μια πρώτη συλλογή ποιημάτων που είχε εκδοθεί τότε. Εμένα η ποίηση του 19ου αιώνα δεν με συγκινούσε, γιατί ένας έφηβος 14 ετών με την Ελληνική επανάσταση δεν είχε καμία άμεση σχέση. Εμένα οι αναζητήσεις μου ήταν περισσότερο υπαρξιακές. Διαβάζοντας λοιπόν μερικά ποιήματα του  Καβάφη αμέσως αναγνώρισα ότι εδώ είναι ένας ποιητής ο οποίος μιλάει για τέτοια πράγματα. Έτσι, μου προέκυψε η ανάγκη να γράψω κι εγώ για πρώτη φορά. Οπότε είχα μια περίεργη αποκάλυψη της ποίησης χάρη ενός τυχαίου γεγονότος.


Ας έρθουμε λίγο στο σήμερα κ. Βαλαωρίτη. Πόσο άνετα μπορεί να αισθάνεται ένας πνευματικός άνθρωπος σήμερα στην Ελλάδα νοιώθοντας να πνίγεται μέσα στην ευτέλεια της πολιτικής αλλά και της κοινωνικής ζωής;

Εγώ αισθάνομαι πολύ πληγωμένος από αυτή την επίθεση που μας έχει γίνει και τους χαρακτηρισμούς που μας έχουν αποδώσει οι Eυρωπαίοι. ‘Oτι είμαστε απατεώνες, παράσιτα, τεμπέληδες κ.λ.π. τα οποία είναι άδικα και συκοφαντικά. Κάθε λαός έχει ελαττώματα και προτερήματα. Αλλά μια τέτοια συλλογική επίθεση δεν την έχω ξαναδεί σ’ όλη μου τη ζωή.

Θεωρώ ότι τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια υποβάθμιση της ζωής μας σε κάθε επίπεδο που προέρχεται κατά βάση από την πολιτική ζωή.

Ναι, υπάρχει μια ισοπέδωση. Όμως δεν είναι μόνο δικό μας χαρακτηριστικό. Υπάρχει και αλλού. Υπάρχει στην Αμερική, στην Αγγλία, στη Γαλλία και γενικότερα… μόνο που σε μας εμφανίζεται πιο έντονο γιατί είμαστε λιγότερο οργανωμένοι και χειρότερα εκπαιδευμένοι.  Έχουμε χαμηλότερο επίπεδο. Όμως αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο.

Πιστεύετε ότι ο άνθρωπος σήμερα είναι εγκλωβισμένος μέσα σε ένα κλουβί που το ορίζει η δήθεν και κατευθυνόμενη παγκοσμιοποίηση, χάνοντας μεγάλο μέρος της αυθεντικότητας του αλλά και της κουλτούρας του;

Απολύτως. Μάλιστα στο τελευταίο μυθιστόρημά μου είναι γραμμένο κάπως έτσι. Είμαστε εγκλωβισμένοι…

Πόσο οι λαοί μπορεί να είναι ελεύθεροι, όταν οι κυβερνήσεις τους είναι οικονομικοί διαχειριστές και έρμαια των οίκων αξιολόγησης;

Η οικονομική ζωή βλέπετε έχει τα πρωτεία σήμερα και αυτοί οι οίκοι αξιολόγησης έχουνε κάνει φοβερά λάθη. Εμάς ας πούμε μας αξιολογούσαν με 3 Α την εποχή που είχαμε αρχίσει να καταρρέουμε. Αυτά είναι κερδοσκοπικά παιχνίδια και εξυπηρετούν συμφέροντα. Εδώ το καταπληκτικό είναι ότι η Ελλάδα από σύμβολο του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της τέχνης έχει γίνει σύμβολο του οικονομικού κινδύνου. Και δεν πιστεύω ότι είναι τόσο διαφορετική η περίπτωσή μας απ’ αυτήν της Ισπανίας ή της Ιρλανδίας ή της Ιταλίας. Είναι το όνομα Ελλάδα. Το έχουν στο υποσυνείδητό τους. Το ξέρει ο σύγχρονος Ευρωπαίος ότι οφείλει αυτό που είναι σήμερα στον Ελληνικό πολιτισμό. Αυτό λοιπόν δεν το έχουν πολυχωνέψει.
Το είχα παρατηρήσει και πριν την κρίση ότι υπάρχει μια λανθάνουσα ζήλια στους Αμερικανούς, στους Γάλλους, στους Άγγλους, στους Γερμανούς…κι αυτό έχει να κάνει με την ιστορία μας. Αυτό δεν υπάρχει τόσο στους Ιταλούς γιατί κι αυτοί είχαν του Ρωμαίους και είχαν μια κάποια παράλληλη ιστορία.
Εγώ τους ονομάζω Λατινογερμανούς τους Δυτικοευρωπαίους. Δεν είναι η Ευρώπη η δική μας αυτή. Η δική μας Ευρώπη είναι αυτή που περιλαμβάνει τις ορθόδοξες χώρες στα Βαλκάνια και ένα μέρος της Ανατολικής λεγόμενης Ευρώπης η οποία είναι πιο κοντά σε μας. Εμείς, δεν είμαστε η Ευρώπη των Δυτικοευρωπαίων κι αυτό το ξέρουμε υποσυνείδητα. Δεν λέμε "πάμε στην Ευρώπη" ; Το λέμε. Το λέει ποτέ αυτό ένας Άγγλος ή ένας Γάλλος;

Είναι γνωστές οι οικολογικές σας ευαισθησίες. Σας φοβίζει η εξέλιξη που μπορεί να έχουν οι κλιματικές αλλαγές στον πλανήτη;

Ναι, πάρα πολύ. Νομίζω πως ο πλανήτης θ’ αλλάξει ριζικά σε λίγα χρόνια. Θα έχουμε δηλαδή άνοδο των θαλασσών, υψηλές θερμοκρασίες, ξηρασία… και άλλα φοβερά προβλήματα. Το ανησυχητικό είναι, ότι κάποιες χώρες όπως η Αμερική και  η Κίνα αντιστέκονται σε κάθε μέτρο και δεν  συμφωνούν με τις διεθνείς αποφάσεις που είχαν παρθεί στο Κιότο, όπως και σε άλλα οικολογικά προγράμματα. Η Κίνα, επίσης ρυπαίνει πάρα πολύ τον πλανήτη, λόγω της τεράστιας βιομηχανίας της.

Σε μια συνέντευξή σας διάβασα να λέτε "πιστεύω σ’ έναν άνθρωπο αποφυλακισμένο". Αποφυλακισμένο απ’ τα δεσμά της σκέψης και των φόβων του;

Απ’ τα δεσμά των προκαταλήψεων του, απ’ τα δεσμά του εαυτού του και από ότι τον φυλακίζει και δεν τον αφήνει να ζήσει ελεύθερος. Αυτό εξάλλου δεν είχε πει κι ο Πλάτωνας ότι δηλαδή το πνεύμα φυλακίζεται μέσα στην ύλη;

κ. Βαλαωρίτη, είστε αισιόδοξος; Ελπίζετε σε μια Ελλάδα καλύτερη και σε έναν πλανήτη πιο καθαρό και ανθρώπινο;

Εγώ, νομίζω πως η ανθρωπότητα μπορεί να σωθεί αν το θελήσει. Αρκεί όμως να το θελήσει . Νομίζω πως οι νέοι αρχίζουν να το συνειδητοποιούν. Αλλάζουν τη στάση τους απέναντι στα πράγματα κι αυτό είναι ελπιδοφόρο και ύστερα από αυτή την κρίση θα αρχίσει να λειτουργεί και πάλι το "εμείς" γιατί τελευταία χρόνια είχαμε καλλιεργήσει πολύ το "εγώ".

Τελειώνοντας, κ. Βαλαωρίτη, θα ήθελα να αναφερθούμε λίγο στα Επτάνησα, αλλά και στην ''ΕΝΩΣΗ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ'' που πιστεύω ότι δημιουργήθηκε την πιο κατάλληλη και κρίσιμη περίοδο, έχοντας στόχο να ενώσει τις φωνές τόσο των πνευματικών ανθρώπων όσο και να δημιουργήσει με τις δυνάμεις που διαθέτει τις κατάλληλες συνθήκες για να αντιμετωπίσει την ευτέλεια της κοινωνικής ζωής μας και όχι μόνο, έτσι όπως μας την έχουν επιβάλλει.

Η Επτάνησος είναι ένα σύνολο νησιών που έχει μια ιδιαίτερη ιστορία. Από την εποχή των Φράγκων και του Βυζαντίου μέχρι την εποχή των Άγγλων και μέχρι την ένωση με την Ελλάδα.
Πρέπει να σας πω ότι η ένωση δεν ωφέλησε τα Επτάνησα, δυστυχώς. Ενώ αυτό οραματιζόταν ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης και πολλοί άλλοι φιλοπάτρηδες εκείνη την εποχή, αλλά νομίζω ότι το μετάνιωσαν με κάποιο τρόπο. Τουλάχιστον ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αποσύρθηκε και από την πολιτική και ξαναγύρισε στα δικά του. Απογοητεύθηκε, δηλαδή. Ο Σολωμός απ’ την άλλη δεν πάτησε ποτέ στην Ελλάδα, αλλά έμεινε στο νησί.
Τα Επτάνησα όμως έβγαλαν πολλούς σημαντικούς και αξιόλογους ανθρώπους. Ακόμα κι από τον 17ο αιώνα, είχαμε μια ιδιαίτερη λογοτεχνία και μια μεγάλη άνθηση στις τέχνες και στα γράμματα.

Η ''ΕΝΩΣΗ ΕΠΤΑΝΗΣΙΩΝ ΕΛΛΑΔΑΣ'', πιστεύω ότι είναι μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία, που αν επικεντρωθεί περισσότερο στα πολιτιστικά θα βοηθήσει πάρα πολύ, γιατί αυτό είναι που χρειαζόμαστε τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
Σε μια εποχή κρίσης που περνάμε πολύ δύσκολα, που μας έχουν επιτεθεί από παντού, καμιά φορά δικαιολογημένα αλλά τις περισσότερες φορές άδικα, χρειαζόμαστε μια αυτοσυνείδηση. Κι αυτή η αυτοσυνείδηση, από πού θα προέλθει;  Θα προέλθει από πρωτοβουλίες, συζητήσεις, δημοσιεύσεις, έρευνες από την προβολή της τέχνης μας, της μουσικής μας, της συνεργασίας μας με άλλους παρόμοιους φορείς που λειτουργούν στα νησιά μας κ.λ.π.


Εδώ κάπου, αφήσαμε τον ποιητή με μια γλυκιά γεύση  από την σύντομη αυτή κουβέντα μας, που για μας υπήρξε μια πολύ σημαντική εμπειρία. Τον ευχαριστούμε ακόμα μια φορά, όχι μόνο για το χρόνο του, αλλά περισσότερο γι’ αυτά που μας προσφέρει και που μας κάνουν να αισθανόμαστε περήφανοι που είμαστε Έλληνες, αλλά και Επτανήσιοι.

Κώστας Λάζαρης
Γενάρης 2012



Νάνος Βαλαωρίτης


ΝΑΝΟΣ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗΣ

βιογραφικό:

Γεννήθηκε το 1921 στην Λοζάννη της Ελβετίας. Είναι ποιητής και συγγραφέας, δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Σπούδασε νομικά, φιλολογία (Αγγλική και Γαλλική) στα πανεπιστήμια των Αθηνών, Λονδίνου, και και ήταν γιος του διπλωμάτη Κωνσταντίνου Βαλαωρίτη, γιου του Ιωάννη Βαλαωρίτη. Γράφει από νέος - πρωτοδημοσιεύει στα Νέα Γράμματα το 1939. Το 1944 δραπετεύει απ' την γερμανοκρατούμενη Ελλάδα μέσω του Αιγαίου στην Τουρκία, από εκεί στη Μέση Ανατολή και τελικά στην Αίγυπτο όπου συναντάει τον Σεφέρη ο οποίος υπηρετούσε την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση ως γραμματέας της ελληνικής πρεσβείας στο Κάιρο. Το 1944 μετά από προτροπή του Σεφέρη ο Βαλαωρίτης ταξιδεύει στο Λονδίνο για να βοηθήσει στην ανάπτυξη λογοτεχνικών δεσμών μεταξύ Ελλάδας και Βρετανίας. Συναντά τους Τ.Σ. Έλιοτ, Γ.Χ. Όντεν, Ντύλαν Τόμας και εργάζεται για τον Λούις ΜακΝις στο BBC. Εκτός από τη μελέτη αγγλικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο του Λονδίνου, κάνει και μεταφράσεις (στα αγγλικά) Ελλήνων μοντερνιστών ποιητών, μεταξύ των οποίων του Ελύτη και του Εμπειρίκου. Το 1947 εκδίδει την ''Τιμωρία των Μάγων'', την πρώτη του ποιητική συλλογή, στο Λονδίνο. Από το 1954 μέχρι το 1960 συμμετέχει στην ομάδα των σουρεαλιστών του Παρισιού.

Το 1960 επιστρέφει στην Ελλάδα, και ανάμεσα 1963 και 1967 είναι ο εκδότης και διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού ''Πάλι''. Όταν η χούντα έρχεται στην εξουσία το 1967, νιώθει πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να αυτοεξοριστεί, έτσι το 1968 ταξιδεύει στις ΗΠΑ όπου και διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργικό γράψιμο στο πανεπιστήμιο του Σαν Φρανσίσκο, μια θέση που κράτησε για 25 χρόνια. Το 1983 βραβεύεται με το Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του ''Μερικές γυναίκες'' (ενώ είχε αρνηθεί ανάλογη βράβευση το 1958. Το 1976 είχε, επίσης, αρνηθεί την πρόταση να γίνει αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών). Το Δεκέμβριο του 2009 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολo του έργου του.
Θεατρικά του έργα έχουν παιχτεί σε Παρίσι, Σπολέτο, Άαρους, και Αθήνα. Έχει συνεργαστεί με τα λογοτεχνικά περιοδικά Τετράδιο, Σήμα, Horizon, New Writing και Daylight.

Εργογραφία

Ποίηση:

Η Τιμωρία των Μάγων, ιδιωτική έκδοση 1947
Κεντρική Στοά, ιδιωτική έκδοση 1958
Terre de Diamant, ιδιωτική έκδοση 1958
Κάποιος 1963
Hired Hieroglyrhs 1970
Dipomatic Relations 1971
Ανώνυμο Ποίημα του Φωτεινού Αηγιάννη 1977
Εστίες Μικροβίων 1977
Ο Ήρωας του Τυχαίου 1979
Flash Bloom 1980
Η Πουπουλένια Εξομολόγηση 1982
Μερικές Γυναίκες, Α' Κρατικό Βραβείο Ποίησης 1983
Ο Διαμαντένιος Γαληνευτής 1981
Ποιήματα 1 1983
Στο Κάτω Κάτω της Γραφής 1984
Ο Έγχρωμος Στυλογράφος 1986
Ποιήματα 2 1987
Ανιδεογράμματα 1996
Ήλιος, ο δήμιος μιας πράσινης σκέψης 1996
Αλληγορική Κασσάνδρα 1998

Άνθη του θερμοκηπίου ποιήματα 2004 -2005
Γραμματοκιβώτιων  ανεπίδοτων επιστολών 2010
Χρίσματα 2011
Ουρανός χρώμα βανίλιας 2011


Πεζά:

Ο Προδότης του Γραπτού Λόγου, διηγήματα 1980
Απ' τα Κόκκαλα Βγαλμένη, μυθιστόρημα 1982
Ο Θησαυρός του Ξέρξη, μυθιστόρημα 1984
Η Δολοφονία, νουβέλα 1984
Ο Ομιλών Πίθηκος ή Παραμυθολογία 1986
My Afterlife Quaranteed, διηγήματα 1990
Η Ζωή μου Μετά Θάνατον Εγγυημένη, διηγήματα 1993
Παραμυθολογία 1996
Ο Σκύλος του Θεού 1998
Τα Σπασμένα Χέρια της Αφροδίτης της Μήλου 2002
Γνωρίζετε την Ελπινίκη; διηγήματα 2005

Δοκίμια:

Ανδρέας Εμπειρίκος 1989
Για μια Θεωρία της Γραφής 1990
Μοντερνισμός, Πρωτοπορία και Πάλι 1997
Αριστοτέλης Βαλαωρίτης, Ένας Ρομαντικός 1998




Επτάνησα - Ιόνιο - Ionian islands !

Καλώς όρισες Επτανήσιε!

«Σαν πεθάνω εδώ θάρθω με τα μύρια φαντάσματα, άϋπνα μέσα σε άϋλα γνέφια ή σε ασημοβολής μαϊκά συντέφια τάγια της νύχτας να χαρώ μυστήρια Να ιδώ των ξωτικών τα πανηγύρια, των τελωνιών τα θεότρελλα κέφια, του νεραϊδοχορού ν’ακούσω ντέφια και Σειρήνων τραγούδια ή μαρτύρια. Κι άμα στ’αστερινά τους χρυσαμάξια οι άγγελοι φύγουν και ο ήλιος φέξη πίσω ύμνο στην τετραγάλανη μονάξια, πουλί τ’αγριου γιαλού, θα κελαϊδήσω. Τεχνίτρα η πικροθάλασσα παράξια της λαλησιάς μου θα βαστάη το ίσο» Λ. Μαβίλης

Η Μουσική μας!

Οι επισκέπτες μας